Er is een speciaal moment dat ik koester: mijn tijd met mijn dagboek. Het is niet alleen een routine; het is een zeer persoonlijke reis die mijn ziel raakt op manieren die ik niet helemaal kan uitleggen.
Elke ochtend begin ik mijn dag met God en mijn dagboek, ik voel een gevoel van vrede over me heen komen.
Voor mij is een ochtendjournaal meer dan alleen maar woorden op papier zetten - het is een vorm van gebed, een heilig gesprek tussen mij en mijn Schepper. Terwijl ik mijn hoop, angsten en dromen op de pagina uitstort, voel ik de aanwezigheid van God om mij heen, die mij troost en mij door de ups en downs van het leven leidt.
Maar het gaat niet alleen om praten met God; het gaat ook om luisteren. In de stilte van de ochtend, terwijl ik met mijn gedachten en gevoelens zit, merk ik dat Hij fluisterend tot mij spreekt: zachte bemoedigende duwtjes, wijze woorden en herinneringen aan Zijn oneindige liefde. Het is op deze momenten van stille reflectie dat ik me echt gezien en begrepen voel, alsof God zijn hand uitstrekt om mijn ziel aan te raken met Zijn goddelijke genade.
Een ochtendjournaal is voor mij ook een tijd om na te denken over mijn reis - waar ik ben geweest, waar ik ben en waar ik naartoe ga. Terwijl ik terugblader door de pagina's van mijn dagboek, word ik herinnerd aan de uitdagingen waarmee ik te maken heb gehad en de overwinningen die ik onderweg heb gevierd. Het is een vernederende ervaring om te zien hoe ver ik ben gekomen en hoeveel ik ben gegroeid, en het vervult mij met een gevoel van dankbaarheid voor de geleerde lessen en de ontvangen zegeningen.
Maar misschien wel het krachtigste aspect van ochtendjournalistiek is het vermogen om mij van binnenuit te transformeren. Met elk woord dat ik schrijf, elk gebed dat ik uitspreek, heb ik het gevoel dat ik lagen van twijfel, angst en onzekerheid loslaat en in de volheid stap van wie ik geschapen ben. Het is een reis van zelfontdekking, van het omarmen van mijn sterke en zwakke punten, en van het vinden van schoonheid in de gebrokenheid.
Dus terwijl ik in mijn dagboeken schrijf, voel ik een gevoel van vrede over mij heen komen – een vrede die voortkomt uit de wetenschap dat ik niet alleen ben, dat er buitengewoon veel van mij wordt gehouden, en dat elke dag een nieuwe kans is om te groeien, te groeien, leren en mezelf vollediger te worden. En daarvoor ben ik eeuwig dankbaar.
Met liefde
Elisa Kluivert
